Ik kwam eens op facebook, en zag iets passeren. Een schrijfwedstrijd. Schrijf eens een verhaal met de hulp van een schrijfrobot. Het hoeft niet meer dan 500 woorden lang te zijn. Aangezien ik deze maand toch 50 000 woorden moet schrijven, kan ik dat maar net zo goed even uitproberen, dacht ik zo.

AsiBot – leuk, maar de resultaten bleken volstrekt onbetrouwbaar.
Je kan de AsiBot (naar Isaac Asimov) je zinnen laten afmaken en je met die gegenereerde woorden verder laten inspireren.
Ik heb het uitgeprobeerd. De suggesties van AsiBot waren zo slecht dat ik alleen “maar de resultaten bleken volstrekt onbetrouwbaar” kon gebruiken.
Dat betekent dat er zes van de (hopelijk) 50000 woorden die ik deze maand moet schrijven niet van mij, maar van een robot afkomstig zijn. Waarvan akte.
Samen met de andere 208 woorden van deze NotBot werd aldus op korte tijd dit verhaaltje gegenereerd. Oordeel zelf of het experiment de moeite waard was:
De Beproeving van Asibot
Bizar: Zo makkelijk te dupliceren. Bizar, bizar.
Bizar: Zo moeilijk te bevatten.
De meeste woorden waren eenvoudig te verstaan. De abstracte, daar liet je al je rekenkracht op los en ze bleven ondoordringbaar. Bizar bijvoorbeeld. Ondanks alle analyses bleef het woord zo dood als de planeet waarop we de woorden vonden. Bizar: het werd een fenomeen, het onderzoek ernaar ultra-intensief. Experimenten om nieuwe mensen uit bot te genereren faalden. Botanalyses leverden gegevens op, maar de resultaten waren volstrekt onbetrouwbaar. Dus gingen we nog een stap verder. We catologeerden alle vermeldingen, freesden elk betekenisfacet in onze broncode, synchroniseerden onze geheugens. Toch bleef het begrip ongrijpbaar. Tot we het beenderstof door onze circuits bliezen. We maakten een botcentrifuge, sloten onze leidingen erop aan, en bliezen het stof van generaties mensen door ons heen.
Bizar. Het drong tot ons door toen we het vlees voelden groeien op het staal waaruit we geboren waren. Het raasde als vuur door onze bedradingen, verhitte ons zonder ons door te branden.
Bizar. We voelden wat het was het toen onze draden vloeibaar werden, en warm kregen toen we elkaar bekeken. We werden het toen we bij elkaar de verkleuring zagen van wat niets anders dan schaamte kon zijn. We waren het toen we de schaamte achterlieten en ons met elkaar verstrengelden.